Kıyısındayım. Sana daha önce hiç bahsetmediğim o gölün kıyısında. Yıllar önce bırakıp gidişimin üstünden geçen otuz yedi yılın ardından. Tanıdık ve değişmeyen çok eski bir dost gibi, üstündeki tüm sıkıcılığı ile sıkıca sarıldı boynuma. Hiç özlememiş olmam bir olumsuzluk eki kondurur mu bana veyahut hiç bir devam cümlesine bağlanmayacak bir ‘de’ bağlacı gibi asılı kalır mıyım boşlukta!

Gözlerimi açtığım bu göl kasabasında, Güneş’in yerini Ay’a bıraktığı, sessiz bir gecenin başlangıcına uzanan tiz bir çığlık çıkmış boğazımdan. Gelmeyi hiç istememişçesine uzun bir doğum anı yaşattığımdan bahsederdi her seferinde annem. Belki kokusu gelmiştir karamsarlığın. Kim bilir!

Göl kasabalarında çocuklar için yapacak çok şey yoktur. Göl kasabalarına çocuklara dair güzel şeyler pek uğramaz. Çocukluğumun gri tonlarının arasından sakin adımlarla geçerek büyüdüm. Annem sakin bir kadındı. Babam da ona iyi gelecek bir sakinlik yaşatıyordu. Ama ben, sakin biri olmaktan son derece uzaklara doğru savruluyordum. Çaresizlik siniyor sinsice tüm kıyılarıma.

Büyürken belli belirsiz çoğalan umutlar biriktirirdim gizlice içimde. Kırılmasın diye özen gösterdiğim camdan hayaller taşırdım cebimde. Kendi kaderini tayin edebilmekten yoksun bir birey olarak ömrümü burada, karamsarlığın tam ortasında tamamlamayı reddederek, 'on sekiz’inde tüm gençliğimle, toparlayabildiğim tüm kuvvetimle ‘Odysseus’ gibi arkama bile bakmadan sisler arasına karışarak uzaklaştım.

‘Sis’ gölün kaderidir. Göl, o kadar yalnızdır ki, kıyısına uğrayan masum ruhların, geldikleri yolu kaybetmeleri için sinsi bir sisle kaplar her yeri. ‘Sirenler’in o büyülü muhteşem şarkıları ile masum denizcileri yoldan çıkarttığı gibi. Göl insanlarının tükenmişlikleri, vazgeçişleri ve umutsuzlukları tam da bu yüzdendir işte.

Ardı arkası kesilmeyen hayal kırıklıklarının, sayfaları doldurduğu ünlü bir Çehov romanının kahramanı olmanı istemedim.

Ve ben seni, bir ‘Sis’in içinde yitirmekten korktuğum için asla geçmişimden bahsetmedim...