Empati, bir kişinin kendisini başka bir kişinin yerine koyarak karşısındaki kişinin hissetmiş olduğu duygulara ortak olmaktır. Bence bu duygu oldukça kıymetlidir.

Kişinin kendisini başkasının hissettiği duygular üzerinden dünyaya bakması bence ona ayrı bir görüş ve duygu katmaktadır.

Ama maalesef bence çoğu insanın bu duygudan haberi bile yok…

Ne kadar acı değil mi?

Üzülen birisini gördüğümüzde yanından çekip gitmek ya da sorduğumuzda amaaan canım sende buna mı üzüldün? Diyip hiçbir ‘empati’ kurmadan umursamamak bana göre acımasızlık gibi geliyor.

Her insanın üzüldüğü, mutlu olduğu, alındığı yada kırıldığı noktalar aynı olmak zorunda mı sizce? Bence değil ki zaten böyle bir şey mümkün de değil.

Empati, hayatımızın her alanında kullanılması gerekli diye düşünüyorum. Empati kurmayan insanlar karşısındaki insanı hiçbir şekilde anlayamaz, sadece anladığını zanneder.

Böyle bir durum yaşandığı noktada da çatışmalar başlar.

Çoğu evlilik neden bitiyor sizce? Ya da bazı insanların neden ilişkileri hep gürültülü oluyor?

Sorunun cevabı oldukça basit: empati kurmamak…

Bir atasözümüz ”(Önce) iğneyi kendine, (sonra) çuvaldızı başkasına batır.” der. Aslında olması gereken, insanın önce çuvaldızı kendine, iğneyi ise başkasına batırmaktır.

Ancak burada asıl düşünülmesi gereken şey, başkasına yaptığımız bir şeyi, öncelikle kendi üzerimizde yapmalı, neler hissedeceğimizi düşünmeli ona göre yapmalı veya yapmamalıyız.