Bu konuda söz sahibi olduğumu düşünüyorum çünkü gerçekten aşkın bana mutluluk getirdiğini ispatlayabilecek kanıtlarım var.

Aşk dediğimiz şey herkes tarafından elbette farklı yorumlanabilir. Kimine göre içinde kelebeklerin uçuşmasıdır, kimine göre aptal aptal etrafa gülümsemek, kimine ise hayatta olma sebebidir.

Aşka bu denli anlamlar yüklemek sizce doğru mudur? Ben kendimle bir tartışma yaptım bu konuyu güzelce masaya yatırdım, enine, boyuna inceledim. Ve dedim ki bir insan bir insanın varlığıyla hayata tutunuyor, mutluluğu o insan sayesinde elde ettiğini düşünüyor ve onsuz kalmaktan korkuyorsa bu aslında insana yapılan bir kötülük değil midir ?

Ben bir kötülük olarak yorumladım. Neden ben bir insanın varlığıyla mutlu olmak zorundayım? Ben neden kendi kendime yetemiyorum?

Bu da sanki biraz sert bir düşünce oldu…

Her neyse tekrar konumuza dönelim, bu konuda biraz içerlediğim durumlar var açıkçası.

Size şahit olduğum bir aşkı anlatacağım ve bence sizde daha net ne demek istediğimi anlayacaksınız.

Bir arkadaşım sevgilisinden ayrılmış, yana yakıla beni arıyor neymiş efendim nefes alamıyormuş, yaşamak istemiyormuş YOK ARTIK!

Bu doğru olabilir mi ya bir insan sırf hayatından çıktığı için neden yaşamak istemiyorsun sen o insanla mı doğdun 23 yaşına o insanla mı geldin ?

Hayır! Kendine gel sen bu kadar değersiz değilsin.

Ve eminim ki sizin de etrafınızda muhakkak vardır böyleleri.

Unutmayın bu hayata tek geldiniz ve tek gideceksiniz yanınıza bırakın bir insan almayı bir toplu iğne bile alamayacaksınız. O yüzden bu hayatta her zaman ilk önceliğiniz verdiğiniz en büyük değer kendinize olsun.