Değerli okurlarım merhabalar, bugünkü köşe yazımda lise zamanında tozlu sayfalarımda kaleme aldığım yazıyı sizlere aktaracağım.

Bu hikaye aslında bir senaryonun öykü çalışmasıydı... Tabii o dönemde acemi biri olarak yazabildiğim kadarıyla kalemler ile anlatmaya çalıştım.

2 MAYIS 2019 HİKAYELER EFENDİSİ

Bugün zor bir gündü... İlk hikayemde, 56 yaşındaki Mehmet amca, eğitim öğrenim üst düzey biri olarak bir şirkette müdür olarak çalışmaktadır. Metrobüste genç bir iş arkadaşıyla karşılaşır ve iş hakkında sorular sorarak sohbet ederler. Bir süre sessizlik olur ve Mehmet amca babasını düşünmeye başlar.

Geçmişte, Mehmet babasını arabasında Eyüp metrobüsünün aşağısında Eminönü'ne giden yolda metrobüse bindirir. Babasına "Gel seni işine götüreyim" der, ancak babası izin vermez ve işine geç kalmamak için yürür. Bu anı hatırlayan Mehmet duygulanır.

Diğer hikayede, Devran bir gün video çekimi için mikrofon kiralar ve çekimden sonra mikrofonun ses vermediğini fark eder. Durumu düzeltemeyen Devran, bir mikrofon tamircisine gider. Tamirciler mikrofonu tamir eder ve işçilik parası almayarak Devran'ı mutlu ederler. Devran yanında para olmadığını söyler, ancak tamirciler Devran'ın öğrenci olduğunu öğrenince para almazlar ve sadece bir kartvizit almasını isterler. Devran, mutlu bir şekilde ayrılır ve 20 yıl sonra tamircilere teşekkür etmek için gider. Ancak en büyük tamircinin öldüğünü öğrenir ve diğer tamirciyle yemek yerken en büyük tamircinin mezarına su döker ve iç monolog yapar. Sonunda kartviziti mezarına bırakarak gider.