Ben 23 yaşında bir genç olarak bu yaşımda gerçekten hayatla olan bağlantımı nerdeyse kesmiş gibiyim. Neden mi?

Sürekli kendisini hatırlatan bir gelecek kaygısı, her gün kalkıp işe gitmek adeta rabota bağlamak gerçekten bu hayat böyle mi geçecek?

Ama hala bir umut var değil mi? Önümde çok fazla geçirilecek zaman, elde edeceğim tecrübe var.

Annem hep yolun başındasın, sabret diyor belki de haklıdır.

Şuan hayata bu kuşkularla değil de umutla bakmamda fayda vardır.

Biz hayata umutla bakalım. İstediğimiz şeyleri elde edeceğimize inanalım ve isteklerimiz için hayatta arzu ettiğimiz her ne varsa onun için savaşmaya devam edelim.

Pes etme, hep umut et!