Ankara'da yaşanan bir olay, ev sahibi F.T. ile kiracısı K.Y. arasında gergin bir durumun ortaya çıkmasına yol açtı. F.T., K.Y.'ye evden çıkma talebini ilettiğinde, K.Y. bu talebi reddedince F.T. tahliye davası açtı.
Davanın temelini oluşturan belge ise kira sözleşmesi sırasında atılan imza ile düzenlenen 'tahliye taahhütnamesi' oldu. Ancak K.Y., bu taahhütnamenin kendisi tarafından imzalandığını ancak sonradan ev sahibi tarafından doldurulduğunu iddia etti ve davanın reddini talep etti.
Yargıtay 3'üncü Hukuk Dairesi'nin onayladığı kararda, davalı kiracının taahhütnamede tarih bölümünün boş olmasına rağmen imza atarak, ev sahibine tahliye tarihini belirleme yetkisi verdiği ve bu taahhüdü kabul ettiği belirtildi.
Ayrıca, taahhütnamenin kiralanan mülkün tesliminden önce verildiği veya sonradan ev sahibi tarafından tarih eklenmiş olma iddiasının davalı kiracı tarafından kanıtlanması gerektiği vurgulandı.
Konuyla ilgili değerlendirmelerde bulunan Avukat Senem Yılmazel, tahliye davalarında artan bir trend olduğunu belirterek, Yargıtay'ın bu konuda yerleşik içtihat oluşturduğunu ifade etti.
Yılmazel, tahliye taahhüdünün geçerliliğine dair açıklamalar yaparken, taahhütnamede kira sözleşmesi ile aynı tarihin yazılması durumunda geçersiz olduğunu, ancak boş bir tahliye taahhüdü verilmişse bu belgenin ev sahibi lehine işleyebileceğini belirtti.
Ayrıca, kira sözleşmelerinin her iki taraf için de sözleşme özgürlüğü çerçevesinde yapıldığını ve kiracı lehine olan yasal düzenlemelerin olduğunu dile getirdi.
Yılmazel, ev sahiplerinin kira artışlarını belirli davalarda talep edebileceklerini ve bu sürecin yasal çerçevesini açıkladı. Örneğin, 5 yıla kadar süreli kira sözleşmeleri için kira uyarlama davası, 5 yıldan uzun süreli sözleşmeler için ise kira tespit davası açılabileceğini ifade etti.
